بزّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَزّ (به فتح باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای سلب، انداختن و ترک کردن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به معاویه از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَزّ (به فتح باء) به معنای سلب، انداختن و ترک کردن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بزّه بّزا: سلبه.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با ولایت شام به معاویه می‌نویسد: «فقد سلکت مدارج اسلافک بادعائک الاباطیل... و بانتحالک ما قد علا عنک و ابتزازک لما قد اختزن دونک...؛ با ادّعای باطل، به راه گذشتگانت داخل شده‌ای، و با درخواست چیزی که (ولایت شام) از تو بالاتر است و با سلب و گرفتن ولایت مسلمانان (شام) با آن‌که به امر خدا از تو منع شده است.» ۳ - تعداد کاربرداین کلمه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَزّ»، ص۱۳۲. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|